Zusterliefde en Werk!

Zoals sommigen van jullie weten, was ik enkele weken geleden even terug in de lage landen. Helaas was ik bij het ophalen van mijn geboortecertificaat een klein stempeltje vergeten te laten zetten bij de rechtbank van Haarlem, welke ik nodig heb om mijzelf te laten registeren als inwoner van Finland…

Zo vloog ik dus terug naar Amsterdam, om vervolgens toch weer eventjes herenigd te zijn met mijn liefste vriendjes, vriendinnetjes en natuurlijk mijn skeetjes Mammie, Pappie en Marika! Stempel in de pocket? Check! Tandarts bezoek? Check! Kapper? Check! Iedereen gedag gezegd? Check! Op naar het vliegve… -STOP! Ik vergeet wat… Ohja;
Marika’s handbagage? Check! Marika’s koffer? Check! Marika? Check! OP NAAR HET VLIEGVELD!

Zo vertrokken wij samen, als broer en zus (of zussen, hoe je het wilt noemen, whatever, Kuinka vaan..) naar Finland om een week samen het land te ontdekken!
Goede vlucht gehad, en na een volgens Marika “onmogelijke” wandeling met haar bagage naar Punavuori kwamen wij aan bij mijn nederige stulpje, dat naar Marika’s idee de grootte had van een inloopkast. Even liggen, gezellig samen eten en de hort op!
Wat hadden wij een heerlijke avond, sistertalks aan de eettafel die prima samen gingen met een lekker drankje en wat shotjes. (Behalve de Estse nep Jägermeister, die was niet te pruimen!) Vervolgens hebben we de avond voortgezet bij een café, en later in DTM waar we een heerlijk kannetje Pink Sangria hebben gedronken. Wat was hij lekker hè, Marika? ;)

Na de week goed in te hebben gewijd met het benodigde drankgebruik begonnen we aan onze sightseeing. Numero yksi (een): Suomenlinna!
Suomenlinna is een prachtig forteiland uit het jaar kruik waar hedendaags nog steeds de oude houten huisjes te bekijken zijn, de forten uit de oorlog tegen Rusland, de kanonnen en tal aan prachtige ongerepte natuur!

Het eiland was voor mij al bekend terrein, omdat ik er al een keer met mijn nichtje en een keer met mama ben geweest. Voor Marika was het echter een nieuwe wereld! Ze was gefascineerd door het rotsachtige landschap aan het water, en ze kon niet geloven hoe de mensen vroeger op en om het eiland hebben gestreden. Ze moest dan ook van zo ongeveer ieder baksteentje van ieder huisje en ieder rotssteentje een foto hebben, die ík moest maken omdat madame haar telefoon nooit meenam.

Numero kaksi (twee): Linnanmäki!
Toen wij wat jonger waren, en op bezoek waren bij mijn allerliefste tante, hebben wij wel eens een bezoekje gebracht aan een pretpark: Linnanmäki! Heerlijk, wat een pretpark!
Nu dat wij wat ouder (en waarschijnlijk ook iets wijzer) zijn, vonden wij het leuk om onze jeugd een beetje te herbeleven voor een avondje. Wij namen de goedkope avondtickets, en konden rondbanjeren door het hele park van 19:00 tot 22:00 met Atte, een vriend van mij die ons maar al te graag wilde vergezellen naar het pretpark! Lachen, gieren, brullen, en huilen van de Freefall, het was geweldig! Terwijl we ons in hoge achtbanen, het reuzenrad en schiettorens bevonden zagen wij de zon achter de stad onder gaan. Het was fantastisch.
Numero kolme (drie): Seurasaari!
Het eiland waar ik in mijn eerste blog over geschreven heb, het museumeiland.
Dit bezoekje had echter wel wat handen en voeten in aarde, vooral met de reis ernaartoe. Deze oliebol was namelijk vergeten waar hij de vorige keer ook alweer de bus gepakt had, en op google maps was de bushalte te onduidelijk om te vinden. Na een uurtje chagerijnig zoeken naar de bushalte hadden wij hem gevonden hoor, en waren we onderweg!
Aangekomen op seurasaari liepen wij het standaard toeristische rondje, langs de huisjes, boompjes, de stalletjes. Op een gegeven moment zag Marika iets dat zij niet kon weerstaan, een eekhoorntje! Ik geef het toe, hij was heel erg schattig. Nog schattiger was het, dat hij achter ons aanliep voor zo’n 5 minuten, en toen werd het helemaal leuk; er kwam er nog een! En nog een! En nog een! En voordat we het wisten waren we omsingeld door een gigantische sekte van eekhoorns. Vooral Marika dan, die heeft ze allemaal geaaid, ze zaten zelfs op haar tas en haar rug! Ze was net sneeuwwitje, maar dan met eekhoorntjes. Zodra ik haar het idee om er een te ontvoeren uit haar hoofd gepraat had, konden wij onze trip vervolgen en even lunchen bij Hesburger, Marika’s nieuwste verslaving.

Numero neljä (vier): Korkeasaari!
Die dierentuin van Helsinki, gelegen op een onbewoond eiland. Het eiland aan zich bekijken is al een hele belevenis. Marika kwam naar Finland met het idee dat ze beren zou zien, en rendieren. Wat denk je zelf liefje, Rendieren? Beren? Dan zul je het vliegtuig naar het noorden moeten pakken, schat! Maar ze was vastbesloten om beren en rendieren te zien, dus moesten wij maar een dagje uittrekken voor de dierentuin. Madame kreeg haar zin, ze zag beren en rendiertjes, en ze kreeg er als bonus een paar apen, tijgers, leeuwen, reptielen, etc. etc. etc. en een HIEEEHH bij! Die laatste was wel heel bijzonder. Wij wisten zelf niet eens van het bestaan van de HIEEEHH af. De HIEEEHH was iets dat leek op een aapje, maar het hoefde niet in een kooitje te zitten en kon zich vrij door het park bewegen. Het maakte het geluid van een bezopen hyena. Verder had het kleertjes aan, een knalroze jas waar zelfs boeddha nog niet dood in gevonden zou willen worden, en het had een ouderwets klaptelefoontje bij zich waarmee ze van iedere tijger een foto wilde maken. God, was is de HIEEEHH een irritant dier, dat je overal naartoe volgt. We kwamen er niet van af tot we uit eindelijk uit de bus stapte bij het Centraal station van Helsinki.

Verder zijn we ook naar Estland geweest, hebben we veel gelachen, gedronken en genoten.

Nadat ik een heerlijke week met mijn zusterlief heb gehad, was het tijd om afscheid te nemen, en deze stresskip naar het vliegveld te brengen.

Op de brakke zondag die daarop volgde, kreeg ik een berichtje van Sebastian, een vriend van me… Of ik zin had om te komen werken in Glounge Skybar, die spiksplinternieuwe gaybar van Helsinki! Eerst vrijdagnacht van 21:00 tot 5:00, en dan eens kijken hoe het gaat. Tafels afruimen, glazen wassen, ijsmachine beheren en de voorraad glazen onderhouden in de bar en bij de taps! WAUW! Ik zei natuurlijk meteen volmondig ja, waarna ik als een gek achter een belastingkaart kon gaan, wat mij met twee dagen gelukt was.

Vol spanning zat ik te wachten op vrijdagavond, die vrijdagavond, die vrijdagavond dat ik ga werken. Voor het eerst in mijn leven heb ik een baan, yiihaaa!
Toen was het moment daar: Ik kon beginnen! Na een kleine instructie kon ik aan het werk, en met het uur kreeg ik het beter onder de knie. Ik kreeg het ritme te pakken en heb mijn uiterste best gedaan. Toen de shift erop zat, alles schoon was en de personeelsborrel voorbij was, werd ik meteen gevraagd of ik de volgende avond weer wilde komen werken. JA, DOH!
De volgende dag was ik alleen wel gesloopt. Ik had pijn. PIJN! Pijn in mijn armen, benen, rug, schouders, nek en in alle hoeken en gaten in mijn lijf die ik nog niet kende, maar het was het waard. En gelukkig trok de spierpijn met een uurtje weer weg!

Whoppa! Ik heb dus een baan, wat mijn laatste doel was hier in Finland.

Wat is het leven goed en wat ben ik tevreden! Ik heb een eigen huisje, een baantje, ik heb mijn cursus en een nieuw sociaal netwerk. Life is good.

Ik hou jullie op de hoogte, tot schrijfs!

Love,
R.emco.