De eerste week!

De eerste week!

Al knuffelend met mijn allerliefste Jillian werd ik wakker in de kelder. Wów, het ging nu gebeuren, vandáág verhuis ik naar Finland!
Snel aangekleed, klaargemaakt, een allerlaatste keer gecheckt of ik alles had. HET GING BEGINNEN!

Al snel kwam mijn geliefde afscheidscomité aan de deur, en toen werd het tijd om te koffers in de auto te laden. In de auto heb ik nog even kunnen genieten van de aanwezigheid van mijn lieftallige ouders (Jawel mam, pap, jullie lezen het goed; LIEFTALLIG!), die van mijn beste vriendinnetjes Jillian en Annemiek. Telkens als ik achterom keek zag ik daar dan ook mijn andere beste vriendinnetjes Tessa, en tevens zusje Marika, Marjolein en Rickkie zitten.
Op schiphol aangekomen kwam de last but not least: Yara!

Toen we allemaal compleet waren kon ik in gaan checken, en natuurlijk beland ik ten eerste voor de verkeerde balie, waarna ik in een veel te lange rij terecht kom voor de self-service incheckbalies, die vervolgens weigerden om mijn tweede koffer in te checken! (Waarschijnlijk omdat deze een kilootje te zwaar was, haha!)
Gelukkig was er een o-zo-lieve stewardess die haar beroep ontzettend goed uit wilde oefenen en mij begeleidde naar een andere incheckbalie waar haar collega het probleem even op ging lossen. Op de vraag of mijn koffer te zwaar was antwoordde ik natuurlijk vol overtuiging: "Nee hoor, alles past prima in 2 koffers!".
Gelukkig was het een chaos geworden bij mijn tweede check-in poging, omdat mijn koffer al wel geregistreerd stond. Ze moesten hem digitaal van de vlucht halen, een nieuwe code geven, mijn andere koffer opnieuw inchecken etc, etc, etc, waardoor er even werd vergeten om de koffer opnieuw goed te wegen en mijn extra kilootje (á 12 euro per extra kilo) werd zomaar over het hoofd gezien, ook vanwege de drukte denk ik dan maar...

Toen kwam het harde moment van afscheid: We zouden gezellig een kopje koffie gaan doen op de plaza, met z'n allen, nog één keertje! Volgens mij lagen er overal geurloze uien verspreid door schiphol, want iedereen kreeg opeens rode oogjes van de tranen. Nadat de drankjes geconsumeerd waren werd het tijd om echt door de beveiliging te gaan. Nog een paar dikke zoenen, knuffels, goede reiswensen, succes-in-Finland wensen en een ton aan tranen waar Unicef heel Afrika voor minstens een jaar mee had kunnen voorzien van water was daar het moment... Ik liep weg, zwaaide, hield mijn hoofd omhoog en... NAAR DE PARFUMERIE! DUTY FREE EEN LUCHTJE KOPEN! Want ja, ik wil natuurlijk wel lekker ruiken in Finland.

De vlucht verliep voorspoedig, we landden zelf 12 minuten eerder dan gepland. De enige smet op de goede vlucht was het feit dat ik met mijn domme kop mijn portemonnee was verloren op het toilet... "Wij zijn opzoek naar de passagier Remco Lazet. Remco Lazet, wilt u zich bekendmaken bij het cabinepersoneel?" Ik schrok me rot, echt. Door dat hele gedoe met die koffers was ik heel even bang dat mijn koffer nog op schiphol stond, of naar Kazachstan was gevlogen, of nog erger, dat mijn koffer vervangen was met die van een zware terroristische organisatie die nu onder mijn naam een bom af konden laten gaan! Ik drukte op het serviceknopje boven mij, en een vriendelijke stewardess kwam mij tegemoet met mijn portemonnee. "Als je in Finland nog iets wilt kopen, lijkt het mij handig als je deze bij je houdt!" zei ze vriendelijk. Ik kijk in m'n portemonnee: Pinpas, check! Rijbewijs, check! Dertig euro? FOETSIE!
Dank u vriendelijk, zeer sociaal mens dat mijn portemonnee heeft teruggebracht naar de stewardess. Hartelijk bedankt daarvoor. IK HOOP ALLEEN WEL DAT JE STIKT IN MIJN DERTIG EURIES, ELLENDIGE PAPZAK!

Aangekomen in Helsinki kon ik met mijn oude vertrouwde Finnair Citybus naar het centrum, om vervolgens naar mijn appartementje te lopen. Met mijn twee ellendig zware koffers.
Over stoepen die vernieuwd werden, dus zandkuilen.
In een snikhete zomerse temperatuur.
Met mijn winterjas aan, omdat deze te groot en te zwaar was voor in de koffer.
Het was gewoon afzien, dat snappen jullie wel.
Gelukkig arriveerde niet lang na mij een vriend van mijn huisbaas, die de check in met mij zou doen. Het appartement was schoongemaakt voor mijn aankomst, een nieuwe set borden stond op het aanrecht en ik voelde mij meteen thuis. Na de check-in kon ik mijn eigen draai geven aan mijn nieuwe plek en kon ik het niet laten om een bepaald lied keihard te draaien op mijn boxje. Een nummer waar ik nogmaal gesproken in Nederland een hekel aan zou hebben, maar het moest. EEN EIGEN HUIS, EEN PLEK ONDER DE ZOOOOOOON! Prachtig, wat kan ik toch verschrikkelijk zingen. De tijd van Kinderen voor Kinderen is écht voorbij.

Nu ik eenmaal gesetteld was in Helsinki, werd het tijd om de buurt te gaan verkennen. Boodschappen doen bij de Lidl, koken, huishouden, en even wennen aan al het nieuwe dat op mij af kwam.

Op een avond ging ik naar een specifiek klein kroegje, ontzettend schattig, en bij mij om de hoek! Het is een beetje een huiskamer gevoel dat ik er kreeg. De muziek staat er niet te hard, mensen zitten gezellig te tafelen met zijn allen aan kleine tafeltjes, en er stond een leuke gozer achter de bar.
Na wat gekletst te hebben met wat mensen raakte ik aan de klets met de barman, Waltsu.
Nu dat ik in Finland woon zal ik mama's jacuzzi in de tuin moeten missen, maar mijn sauna? Dat moet goed komen! Dat dacht ik tenminste tot ik erachter kwam wat een saunabezoekje aan een openbare sauna hier kost! En dan ook nog redelijk ver weg van mijn appartementje...
Zo vroeg ik dus aan Waltsu of hij toevallig een sauna kende die goed en niet al te duur was. "Ja hoor, en toevallig dat je het vraagt want ik ga er morgenavond heen! Het is een gratis sauna buiten het centrum, aan het water. Heb je anders zin om mee te gaan?". Dát hij het nog moest vragen, Gratis sauna? Goed? Aan het water? DOH! COUNT ME IN!

Zo sprak ik dus af met Waltsu om samen naar de Sauna te gaan, de "Sompasauna". We reden met de metro naar Kalasatama, en moesten daar 20(?) minuten lopen. Het was al donker, maar de weg was te vinden.
Eenmaal aangekomen bij de Sompasauna kon ik mijn ogen niet geloven. Het zag eruit als een parkeerterrein, met twee sauna-huisjes erop. Een grote, en een kleine. Daaromheen hadden allerlei mensen zich verzameld met kampvuren, drank, muziek en gezelligheid. De achterkant van de sauna bestond uit een enorm raam, waarbij ik zo over de baltische golf naar het stadscentrum van Helsinki keek, waarvan de lichten schitterden op het water, en achter de stad zag ik nog een klein randje van de ondergaande zon. Na het saunabezoek kon ook ik het niet laten om net als alle anderen een duik te nemen in het water vanaf de rotsen. Man, Man, Man, wat was dat kouuudddd!! Verfrissend ook, maar meer koud.
Hup, snel terug de sauna in, en het ritueel herhalen!
Uiteindelijk hebben we onze spullen weer verzameld en zijn we terug gerend naar de bushalte om daarna nog net de laatste bus naar het Centrum te halen.

Op een middag besloot ik om een rondje door Helsinki te gaan lopen, en dan vooral richtig de noordkant waar ik niet zo vaak geweest ben. Ik begon met lopen, en ben gewoon doorgegaan tot ik geen idee meer had waar ik precies was. Op Google Maps kon ik zien dat ik terecht was gekomen in Kallio, een wijk net buiten het centrum. Ik zag een parkje, en ik herkende het. Hier was ik ruim een jaar geleden eens langs gekomen met mijn nichtje Henna, toen we nog een laatste sigaretje rookten voordat wij een café inliepen dat ik eveneens zag aan de overkant van de straat.
In Karhupuisto (Beerpark, het park waar ik stond) zag ik een houten kioskje staan met een vreselijke vanille geelachtige tint, met een welbekende regenboog vlag erop. Het was maar een klein ding, ik schat zo'n anderhalve bij 2 meter. Ik bestelde een kopje koffie en ging zitten op het terras. Er was geen vrije tafel meer, dus ik vroeg een mevrouw of ik plaats mocht nemen naast haar. Ik begon een beetje met haar te kletsen over de verschillen tussen Finland en Nederland, en ze vertelde me dat ze een Mode Journaliste was.
Eureka! Een mode journaliste! Ze was stijlvol en on-fins opvallend gekleed. Ik vroeg haar waarom de meeste mensen in Finland over het algemeen donkere, ietwat saaie kleding droegen. Ze keek naar mijn losse T-shirt, waar NoNonSense opstond, en mijn knallende fluoriserende korte broek. Zij wist mij te vertellen dat het komt omdat Finland van origine Luthers is, en die mensen minimalistisch leven, en elkaar hun eigen ruimte kunnen. Hier is ook de finse cultuur opgebouwd, waardoor de meeste mensen wat stugger over komen. Veel mensen kleden zich hier ook een beetje alternatief- rock achtig, omdat het vooral zwart is, en dus makkelijk en minimalistisch.

Op mijn terugweg naar het centrum kwam ik in Kamppi op de markt een heel bekend geluid tegen... Nederlandse muziek! Ik begon als een dolle om mij heen te kijken en te zoeken, en daar zag ik het: een KNALORANJE stand met "Dutch and Delicious". De kraam stond vol met allerlei worsten als Groninger Metworst, allerlei soorten kaas en stroopwafels. Heel snel vloog mijn hand naar mijn portemonnee en wilde ik het bestellen, maar een klein stemmetje in mijn hoofd vroeg zich af: "Is dit wel echte Nederlandse kaas? Je bent in het buitenland, Remco. Dat hebben ze hier echt niet. Kom er eerst maar eens achter of het wel echt uit Nederland komt!". Dus zo besloot ik om de beste man achter de toonbank aan te kijken en te vragen: "Hey goedenmiddag! Komt de kaas die je hier verkoopt ook echt uit Nederland, of is het slechts volgens een Nederlands recept gemaakt?". De man begon te lachen en antwoordde in vloeiend Nederlands dat hij kon garanderen dat de kaas uit Nederland kwam, en dat hij het zelf meegenomen had. Mijn middag kon niet meer stuk, ik heb voor de belachelijke prijs van 14 euro een stuk kaas gekocht, en een klein pakje stroopwafels. Een klein beetje Nederlands genot mag toch wel?

Op een dag wilde ik graag naar een van de Finse eilanden. In eerste instantie zou ik van Walt (Ja, de sauna jongen!) een private tour over het eiland krijgen, maar hij had een beter idee omdat ik er al geweest was. Hij nam me mee naar Seurasaari, een eilandje aan de kust van Helsinki waar je met een brug kon komen. Het schijnt dat er op dit eiland veel films worden opgenomen, en ik snap waarom. Overal eenhoorns, egeltjes, muisjes, prachtige rotsen, uitzicht op het water, strandjes en verderop zie je de stad liggen. Op dit eiland vind je alleen maar wonderschone natuur, monumentale gebouwtjes en heel veel rust. Hoewel ik er normaal gesproken nooit zo van was, dat hele "rust", vond ik het fantastisch om op dat eiland te komen.

Dit waren wel de hoogtepunten uit mijn eerste week.
Ik ga proberen om volgende week Donderdag weer een nieuwe blog up te loaden. Kijk ook even bij de foto's voor een beter beeld van de prachtige stad Helsinki!

Thanks voor het lezen, en we houden contact!
Liefde, heel veel liefde,

R.emco.